Voetstappen. Het leek wel of er iemand over de gang liep! André lag doodstil in zijn bed, terwijl hij het plotseling ijskoud kreeg. Hij was net bezig zich om te draaien, maar durfde zich niet meer te verroeren, waardoor hij nu al vele minuten op zijn rechterarm lag. De voetstappen leken stil te houden voor zijn deur, maar hoe goed hij daarna ook luisterde, hij hoorde niets meer. Stond er nu iemand minutenlang voor zijn slaapkamerdeur te wachten?
Het was eigenlijk te zot voor woorden, zei André bij zichzelf. Hier lag hij, een volwassen man van in de veertig, bang als een klein kind op de eerste de beste avond dat hij alleen thuis was. Hoewel hij nog steeds een angstig gevoel had en onwillekeurig heel gespannen bleef luisteren, probeerde hij zich verder om te draaien. Zijn arm was gevoelloos geworden. Hij balde zijn vuist een paar keer om het bloed te laten stromen, terwijl hij zachtjes tegen zichzelf bromde: 'Kleuter!'
Precies op dat moment werd er op zijn deur gebonsd. André verstijfde. Hij begon letterlijk te klappertanden van angst, terwijl hij in paniek naar het lichtknopje grabbelde. Voordat hij het had gevonden zwaaide de deur open en stond er een grote, dikke gestalte in de slaapkamer. De gestalte liep naar het bed en trok met een grote zwaai het dekbed weg.
'Mijn dekbedovertrek!' siste de gestalte, en André herkende onmiddelijk de stem van zijn moeder. Voordat hij kon protesteren had ze ook een schilderij van de muur geslagen. 'Mijn lijst! Mijn glasplaat!', krijste ze. Ze leek volkomen hysterisch. Het beeldje op de nachtkastje moest er ook aan geloven, en nu trok ze ook de klerenkast open. Truien en spencers – inderdaad ooit nog door zijn moeder gebreid – vlogen door de lucht. 'Van mij! Van mij!' gilde ze. Inmiddels had André het lichtknopje gevonden.
Zijn moeder zat onder het zand. Ze leek een beetje versufd door het plotselinge licht, en stond een paar seconden voor zich uit te staren voor ze zich naar haar zoon draaide. Ze had een verwilderde blik in de ogen, en richtte nu voor het eerst het woord rechtstreeks tot André. 'Jij bent ook van mij. Van mij! Van mij! Van mij!'
Pas toen ze met maaiende armen op hem af kwam rennen herinnerde André zich dat zijn moeder al jaren geleden was overleden.
http://www.telegraaf.nl/binnenland/8513504/__Man_eist_eigen_graf_terug__.html?p=3,2
