De wraak der Kabouters

Om volstrekt ondeugdelijke redenen staat de kabouter bekend als een vriendelijk wezentje. Komt het door zijn vertrouwwekkende grijze baard? Komt het door zijn vrolijke puntmutsje of zijn tot de verbeelding sprekende paddenstoelwoninkje? De invloed van verhalen over Paulus de Boskabouter en de quasi-wetenschappelijke praat van Rien Poortvliet moet in de onherstelbare verbetering van het imago van de kabouter zeker niet onderschat worden. Wat bezielde de auteurs van deze boeken toen ze vertellingen neerschreven waarin de kabouter wordt opgevoerd als een schepseltje dat er, gewapend met een schattig kruiwagentje, opuit trekt om het leven van mens en dier te veraangenamen?

Slechts weinigen hoor je over de ware aard van deze kleine bosbewoners. Het zijn gemene duivels, en ik ben blij dat er eindelijk iets over in de openbaarheid verschijnt. Hoewel het journaille er, zoals wel vaker, voor waakt om man en paard te benoemen. Ergerlijk.

http://www.ad.nl/ad/nl/1013/Buitenland/article/detail/508446/2010/08/29/Paddenstoelen-zoeken-Italie-levensgevaarlijk.dhtml

Stoel

Er gaan veel prachtige oud-Nederlandse gebruiken teloor, vooral door toedoen van bureaucratische fatsoensrakkers. Wat te denken van het prachtige Friese karnemelkse pap-slaan? Elk jaar tot veler vermaak gevierd in de gemeente Sint Annaparochie aan de Waddenzee. De dorpelingen komen op een zonnige dag in mei tezamen op de brink, waar zij ieder een bord karnemelkse pap uitgereikt krijgen. Onder de feestelijke klanken van fanfaremuziek slaan de deelnemers vervolgens om het hardst met een houten lepel in de pap. Wie het hoogste spettert, wint het gouden horloge. Deze traditie, die minstens teruggaat tot de 12e eeuw, werd enkele jaren geleden de nek omgedraaid door de autoriteiten nadat een toeschouwer getroffen werd door een rondvliegende papspetter. Het ongelukkige incident leverde geen blijvende verwondingen op, maar bleek toch reden genoeg om weer een stukje historie af te schaffen.

Er zijn talloze voorbeelden. De kampioenschappen trekschuiten trekken? Het melkbussenconcours van Vlijmen? De Drie Dagen van de Varkensbips in Zevenhuizen? Afgeschaft, afgeschaft, afgeschaft, allemaal door pijnlijke misvattingen van Randstedelijke pennenlikkers, die altijd maar praten over bedreigingen en verordeningen en de volksgezondheid.

Jullie zullen begrijpen hoe blij ik ben dat de mooiste traditie van allemaal, het Bruidjewerpen van Erm (Drenthe) nog altijd bestaat. Elk jaar in augustus ben ik van de partij. Vaak reis ik de avond van tevoren al af, zodat ik een mooi plaatsje op het dorpsplein kan bemachtigen – geen overbodige luxe, want het is er altijd stervensdruk.

Tijdens het Bruidjewerpen worden alle bruidjes die het afgelopen jaar in Erm in het echt zijn getreden vastgebonden op keukenstoelen. Vervolgens proberen de kersverse echtgenoot en zijn schoonvader de stoel zo vaak mogelijk over een zo groot mogelijke afstand naar elkaar toe te gooien. De uitslag van de wedstrijd bepaalt volgens de traditie het verdere verloop van het huwelijk. Vangt de bruidegom de stoel als laatst, of juist zijn schoonvader? Wordt de bruid met de goeie kant naar boven gevangen of juist niet? Wordt ze uberhaupt gevangen?

Er zijn talloze mogelijkheden waarover een jury, bestaande uit de notaris, de schoolmeester en de dominee, zich buigen. Hun overleg kan, als de situatie er om vraagt, lang duren – een paar jaar terug maakte ik eens mee dat een bruidje aan haar linkerbeen in een boom bleef hangen, en dat was in eeuwen niet gebeurd. Na vele uren werd het arme kind, onder luid gejuich, naar beneden getakeld en verenigd met haar man, een tafereeltje waarbij weinigen het droog hielden. Precies zoals de jury voorspelde baarde de vrouw in het jaar erop zeven blonde zonen – dat is toch schitterend?

De sfeer was dit jaar gespannen. Er liepen journalisten rond, beveiligers, toeschouwers die er niet hoorden. Randstedelingen, die er niets van begrijpen! Ja, natuurlijk vliegt er wel eens een stoel de verkeerde kant op. Ja, er vallen wel eens harde woorden, en ja, er vallen ook wel eens gewonden, dat hoort er nu juist bij, dat is nu juist wat deze Drentse traditie zo mooi en authentiek maakt. Er is mij geen enkele ongeregeldheid opgevallen, integendeel, het was een prachtige dag. Maar als ik dan de volgende ochtend wakker word en lees wat de krant ervan maakt, dan denk ik: waren we wel bij hetzelfde evenement, beste hoge heren uit het Westen? Ik moet nog zien of er volgend jaar nog met bruidjes geworpen mag worden in Erm.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/1018463/2010/08/22/Militair-slaat-beveiliger-met-stoel-op-hoofd.dhtml

Het einde van Boris Barovski

Als Boris Barovski je wat vraagt, dan doe je het. Als hij wil dat je poep eet, dan eet je poep. Ik heb al aardig wat mensen poep zien eten, enkel en alleen omdat Boris Barovski het zei. Volgens mij heeft hij een poep-obsessie. Ik denk dat er tijdens de Balkanoorlog een keer iets met poep is gebeurd, of misschien had Boris een moeilijke jeugd, of een moeilijk stoelgang, of is hij gewoon een verknipt persoon.

Boris Barovski is de enige dakloze van Haaksbergen. Hij zwalkt dronken over straat, scheldt mensen uit, steelt fietsen. Omdat hij zo’n angstaanjagend iemand is, doen maar weinig mensen aangifte tegen hem. Het gebeurt wel eens natuurlijk; dan verdwijnt Boris een tijdje achter slot en grendel, maar daarna komt hij terug om je het leven zuur te maken – gewoonlijk door je poep te laten eten. De politie kan er weinig aan doen.

De laatste die zich verzette was een oud mannetje uit het bejaardenhuis. Het was een gepensioneerde legerofficier, en toen Boris zijn kamertje was binnengedrongen, op zoek naar geld, was dat helemaal verkeerd gevallen. De bejaarde wist de Bosniër te overmeesteren met behulp van een machinepistool, bond hem stevig vast aan zijn rollator en belde de politie. Boris werd veroordeeld tot drie maanden cel – een zucht van verlichting ging door het dorp. De heldhaftige bejaarde, bij zijn medebewoners bekend als Rambo, werd uitvoerig geprezen, en kwam zelfs in de krant. Maar Boris zwoer wraak...

Afgelopen week kwam hij vrij. Hij toog, zo hebben de instanties inmiddels kunnen reconstrueren, onmiddelijk naar het park om een flinke lading hondenpoep te verzamelen, die hij zijn hoogbejaarde vijand wou laten eten. Tot zijn ontzetting was er echter geen spoortje ontlasting te vinden. In blinde razernij stormde Boris toen richting het bejaardentehuis, maar voordat hij er was viel hij in een diepe tankgreppel, die om het tehuis bleek te zijn gegraven. Vanuit een wachttoren werd de overdonderde Bosniër vervolgens onder vuur genomen, en toen hij wist te ontsnappen naar een nabijgelegen grasveld, als door een wonder ongeschonden, stapte hij jammerlijk op een landmijn, die een einde maakte aan zijn miserabele leven.

De 83-jarige Rambo had tijdens Boris’ gevangenschap niet stilgezeten, constateerden de politie vol bewondering. Ze besloten het er maar bij te laten. Maar hoe, zo wilden ze nog wel weten, kon het het toch dat er geen spoortje hondenpoep te vinden was? Dit cruciale onderdeel van het plan was perfect uitgevoerd – een waar kunststukje, hoewel argeloze hondenbezitters er later stennis nog wel over schopten:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/1018701/2010/08/19/Bejaarde-strooit-glasscherven-tegen-hondenoverlast.dhtml

Campingleed

Wakker worden op een camping is met niets te vergelijken. Er zijn een boel akelige onderdelen: het blijkt ineens al om zes uur licht te zijn, het matrasje is te zacht waardoor je heup pijn doet, het kussen is meestal een beetje klam. Maar het is toch eigenlijk vooral hartstikke prachtig, wakker worden door het zachte geroekoeroekoe van een bronstige duif, de frisse lucht als je het tentje openritst – het typische campinggeluid van zo’n rits! - een ontwakende kinderstem, gerinkel van douchemuntjes, zacht gebrom van een Duitse vader.

Het Duitse gebrom wordt de afgelopen dagen overigens steeds minder zacht. Ik heb een zekere fascinatie ontwikkeld voor de familie die naast onze tent staat. De vader begint steeds luidkeelser te mopperen. Het is jammer dat ik de Duitse taal niet voldoende machtig ben om te horen wat hij precies op zijn lever heeft, maar ik moet me sterk vergissen als het niet gaat over de lamlendigheid van zijn twee kinderen. Vooral als hij iets nuttigs doet, zoals een teiltje afwas naar het washok dragen, of het tentzeil afnemen met de kruimeldief, begint de vader, voor zover ik kan begrijpen, hartstochtelijk te schelden op zijn kroost, die overigens ook daadwerkelijk nooit eens een hand uit een mouw steekt, dat moet ik eerlijk toegeven.

Het meisje is een jaar of 16 en zit de hele dag aan de telefoon. Ik denk dat ze net een nieuw vriendje heeft, want ze giechelt de hele tijd heel hard. Ze zit altijd in een stoel voor de tent. Aan haar broer en vader besteedt ze niet de minste aandacht, behalve om ze met handgebaren duidelijk te maken dat ze wat te eten of drinken aangereikt wil krijgen, wat mij ook irritant zou lijken als ik met haar op vakantie was. Ze draagt gewoonlijk heel weinig kleren – ik vermoed dat het enige doel van haar vakantie is om bruin te worden. Als ze al een doel heeft, want ze maakt sterk de indruk dat ze niet geheel vrijwillig mee is.

De zoon is iets ouder, en erg verlegen. Hij is buitengewoon onhandig. Op de eerste dag dat ze er stonden struikelde hij over onze scheerlijn, waardoor niet alleen de arme knul zelf een lelijke smak maakte, maar ook onze tent danig ontwricht raakte – zozeer zelfs dat ik de rubberen hamer moest opdiepen om enkele haringen opnieuw in de grond te rammen. De jongen liep stuurs grinnikend weg. In de dagen die volgden kreeg ik een beetje met hem te doen. Zelf zijn eigen vader durft hij niet aan te kijken als hij met hem praat, en hij is eigenlijk gewoon te verlegen om iets te doen. Hij zit hele dagen in de tent, zelfs als het stralend mooi weer is. Ik vermoed dat hij daar een computer heeft staan waarop hij spelletjes speelt, of chat met buitenlandse vrouwen.

De vader zelf lijkt me gescheiden. Dat is natuurlijk makkelijk op te maken uit het feit dat er geen vrouw mee is, maar ook een beetje uit zijn houding. Hij probeert er duidelijk het beste van te maken, helemaal op vakantie naar Nederland met zijn kinderen enzo, maar hij heeft volgens mij een enigszins droevige inslag. Ik kwam hem eens tegen voor het douchegebouw, waar hij roerloos tegen een boom geleund stond. Voor de tent ertegenover zat een heel dikke vrouw een boek te lezen, maar ik kreeg niet de indruk dat hij naar haar keek. Hij leek volkomen in gedachten verzonken, en toen ik een beleefde groet (in een niet bestaande taal) naar hem mompelde, viel hij van schrik bijna om. Ik meende een traan boven zijn snor te zien blinken, maar misschien maak ik het nu allemaal wel erg dramatisch.

Rond etenstijd lopen de spanningen altijd hoog op in het Duitse kamp. Terwijl het meisje lusteloos voor de tent in haar telefoon aan het kwetteren is en de zoon in geen velden of wegen te bekennen is, moet de vader een maaltijd zien te bereiden. Zoals u weet: ervaren campinggangers herkennen elkaar aan de bedrevenheid met het befaamde Campingaz-kookstel, en hoewel ik niet zeker ben of ik tot de ervaren categorie behoor, meen ik te kunnen opmaken dat de arme Duitse vader misschien wel voor het eerst aan het kamperen is. Wat een hartverscheurend geklungel. Het valt natuurlijk ook werkelijk niet mee om een potje te koken op zo’n klein prutsbrandertje. Waarom mensen die met een hele auto vol troep uit kamperen gaan niet de moeite nemen om een fatsoenlijk gasfornuis mee te nemen, is me al jaren een raadsel.

De man heeft vooral moeite om een goede plek voor zijn brandertje te vinden. Vaak zet hij hem in zijn haast en frustratie op een scheef stukje, waardoor de pan water die hij er vervolgens op probeert te koken er na enkele momenten vanaf dondert – waarna de kinderen de volle laag krijgen. Ook het feit dat hij niet de beschikking heeft over een gasaansteker maar zich moet behelpen met Zwaluw-lucifers die telkens uitwaaien, verhoogt de sfeer niet.
Wat er precies heeft plaatsgevonden op het bewuste moment is mij nog steeds niet geheel duidelijk. Hoewel ik bijna mijn hele vakantie bezig ben geweest met het observeren van de drie Duitsers, was ik op het moment supreme net even naar de receptie om een zak broodjes voor de volgende dag te bestellen. Ik hoorde een knal – dat is feitelijk het enige rechtstreekse verband dat ik met dit nieuwsbericht heb:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/1019186/2010/08/17/Drie-gewonden-na-explosie-kookstel-op-camping.dhtml