De regen donderde naar beneden. Jaap van Flobbelen keek gedeprimeerd naar buiten door het raam van zijn houten keet. Zijn pas omgespitte volkstuintje veranderde langzaam in een modderpoel. Dat werd niks meer met de begonia's dit jaar.
De radio die in de hoek van de keet stond was nauwelijks meer te horen, zo hard kletterde het water op het zinken dak. Van tijd tot tijd stoorde de ontvangst, dan klonk er kortstondig een luide ruis.
Jaap schroefde de thermosfles open en schonk zichzelf koffie in. Op de houten tafel stond een pot Completa koffiemelkpoeder, maar er was geen lepel. Toen Jaap probeerde om rechtstreeks vanuit de pot in zijn mok te gieten schoot hij uit, waardoor zijn bakkie bedolven werd onder een lading poeder. Door driftig te roeren met een balpen die ook op tafel bleek te liggen probeerde hij er nog het beste van te maken. Even later dronk hij lauwe koffie, waarin grote brokken onopgeloste Completa dreven. Zonde om weg te gooien, maar lekker was anders.
De regen leek te verergeren. Jaap zag nu bijna niets meer als hij naar buiten keek. Door een muur van grijs water kon hij nog net zijn kruiwagen zien staan, die steeds dieper wegzakte in de blubber. Zelfs naar huis gaan was nu eigenlijk geen optie meer. Het was een heel eind lopen naar de parkeerplaats waar hij zijn fiets had gestald, en het opvouwbare parapluutje dat hij 's ochtends bij zich had gestoken was ongetwijfeld niet bestand tegen dit regengeweld.
Jaap zakte onderuit in zijn plastic stoel en legde voorzichtig zijn voeten op tafel. Zijn keet was een vies hol dat nooit werd schoongemaakt; een stel modderpoten op tafel maakte niet meer uit. Terwijl hij zachtjes een deuntje floot keek hij om zich heen, bedenkend hoe hij de tijd sneller kon laten gaan. Jaap was geen man die zich graag verveelde.
Opeens viel zijn blik op de draagbalken die over het plafond liepen. Zag hij het nou verkeerd of trokken ze een beetje krom? Dat zou best kunnen met al dat water op het dak. Een regenpijp was er niet. Stond al een tijdje op het verlanglijstje, maar nog niet van gekomen. Hoe langer hij naar de balk keek, hoe krommer hij leek te staan.
Met een ruk stond Jaap op en liep naar de deur. Er moest iets gebeuren aan de afwatering, anders stortte de hele boel hier in elkaar - ineens wist hij het zeker.
Op het moment dat hij het metalen hordeurtje vastpakte gebeurde het. Boemknal Bengboem. Daar zakte het huisje in elkaar, en Jaap lag er gewoon onder hoor, niks geen happy end. Hartstikke verpletterd was hij. Bedolven onder houten balken, een zinken dak en een boel regen.
http://www.ad.nl/ad/nl/1008/Planet-Watch/article/detail/546342/2010/11/30/Dubbel-zoveel-doden-door-extreem-weer-in-2010.dhtml
